مجسمه‌سازی به‌عنوان یکی از هنرهای تجسمی، همواره از سبک‌های مختلفی برای بیان مفاهیم استفاده کرده است. سه سبک برجسته در این هنر شامل رئالیسم، سورئالیسم و آبستره است که هر کدام ویژگی‌ها و اهداف خاص خود را دارند.
رئالیسم یا واقع‌گرایی، سبکی است که بر بازنمایی دقیق واقعیت تأکید دارد. در این سبک، هنرمندان تلاش می‌کنند تا جزئیات را با دقت بازآفرینی کنند و مجسمه‌هایی خلق کنند که به‌طور طبیعی شبیه به اشیاء یا انسان‌ها باشند. این سبک اغلب برای نمایش زیبایی طبیعی یا روایت داستان‌های واقعی به کار می‌رود. به‌عنوان مثال، مجسمه‌های میکل‌آنژ نمونه‌ای بارز از رئالیسم در دوران رنسانس هستند.
در مقابل، سورئالیسم به کشف دنیای رویاها و ناخودآگاه می‌پردازد. این سبک که در قرن بیستم محبوب شد، اغلب با تصاویر غیرمعمول و ترکیب‌های غیرمنتظره همراه است. مجسمه‌های سورئالیستی می‌توانند تفسیری از افکار و احساسات درونی باشند و مخاطب را به تأمل درباره واقعیت و خیال دعوت کنند. آثار سالوادور دالی نمونه‌ای برجسته از این سبک هستند که اغلب با فرم‌های عجیب و مفهومی شناخته می‌شوند.
سبک آبستره یا انتزاعی، به‌جای بازنمایی مستقیم اشیاء، بر بیان مفاهیم از طریق فرم‌ها و خطوط ساده تمرکز دارد. در این سبک، هنرمندان از اشکال هندسی و ترکیب‌بندی‌های نوآورانه برای انتقال احساسات و ایده‌ها استفاده می‌کنند. مجسمه‌های آبستره اغلب به‌عنوان نمادی از تفکر مدرن شناخته می‌شوند و تلاش می‌کنند که محدودیت‌های بصری و مفهومی هنر را به چالش بکشند.
هر یک از این سبک‌ها، ابزاری منحصربه‌فرد برای بیان هنری هستند و نشان‌دهنده تنوع و غنای هنر مجسمه‌سازی در طول تاریخ و در دنیای معاصر هستند.