مجسمه‌سازی یکی از هنرهایی است که به‌طور مستقیم با احساسات و درک انسانی ارتباط دارد. فرم‌ها و بافت‌هایی که در این هنر به کار می‌روند، می‌توانند تأثیرات عمیقی بر روان مخاطب داشته باشند. از این رو، بررسی ارتباط میان فرم و احساس در مجسمه‌سازی، می‌تواند به شناخت بهتر از روان‌شناسی این هنر کمک کند.
یکی از جنبه‌های مهم مجسمه‌سازی، تأثیر بصری فرم‌ها و خطوط است. فرم‌های نرم و منحنی معمولاً احساس آرامش و لطافت را به مخاطب القا می‌کنند، در حالی که فرم‌های زاویه‌دار و خشن ممکن است حس تنش یا قدرت را منتقل کنند. به‌عنوان مثال، مجسمه‌های کلاسیک که با خطوط نرم و تناسبات دقیق ساخته شده‌اند، اغلب احساس هارمونی و زیبایی را در بیننده ایجاد می‌کنند.
بافت و جنس مواد نیز در ایجاد احساسات مختلف نقش دارد. سنگ‌های صاف و صیقلی معمولاً حس ثبات و دوام را منتقل می‌کنند، در حالی که بافت‌های خشن و ناصاف می‌توانند انرژی و پویایی را نمایش دهند. هنرمندان از این ویژگی‌ها برای تأثیرگذاری بیشتر بر مخاطب استفاده می‌کنند.
همچنین، اندازه و مقیاس مجسمه‌ها می‌توانند احساساتی مانند شگفتی یا صمیمیت را برانگیزند. مجسمه‌های بزرگ و باشکوه، حس هیبت و بزرگی را القا می‌کنند، در حالی که مجسمه‌های کوچک و دقیق ممکن است احساس نزدیکی و ارتباط شخصی بیشتری ایجاد کنند.
علاوه بر این، روان‌شناسی رنگ‌ها در مجسمه‌سازی نیز حائز اهمیت است. رنگ‌های گرم مانند قرمز و زرد ممکن است احساس انرژی و شور را به‌وجود آورند، در حالی که رنگ‌های سرد مانند آبی و سبز حس آرامش و تأمل را القا می‌کنند.
در نهایت، ارتباط میان فرم و احساس در مجسمه‌سازی به هنرمندان این امکان را می‌دهد که پیام‌های پیچیده‌ای را به‌صورت غیرکلامی منتقل کنند. این هنر با تأثیر بر احساسات و افکار مخاطبان، می‌تواند تجربه‌ای عمیق و به‌یادماندنی ایجاد کند.